Στα χρόνια της σκλαβιάς
Η μεγάλη απόσταση από την πρωτεύουσα του νησιού, η έλλειψη συγκοινωνίας και το ορεινό και δύσβατο έδαφος ήταν οι κυριότερες αιτίες της απομόνωσης του χωριού και γενικότερα όλων των βορειοχώρων. Τα Λεπτόποδα ειδικά βρίσκονται ξεκομμένα από τα χωριά της Αμανής και του Πελινναίου.
Σε όλα τα χωριά της Αμανής, εκτός της Βολισσού επικρατούσε μεγάλη φτώχεια, γεγονός που δεν τράβηξε την προσοχή των Τούρκων στην περιοχή. Εμφανίζονταν μόνο για την είσπραξη διαφόρων φόρων. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το χωριό διοικούσαν οι λεγόμενοι Δημογέροντες ή Προεστοί. Συγκαλούσαν τις λαϊκές συνελεύσεις στην αυλή της εκκλησίας, μια συνήθεια που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας. Κοντά στο χωριό δεν υπάρχουν πηγές με άφθονο νερό. Φαίνεται ότι η πρώτη πηγή ύδρευσης του χωριού ήταν η Μέση Βρύση, ένα γραφικό κτίσμα από πέτρα της περιοχής των Θυμιανών και ντόπια οικοδομικά υλικά.
Λόγω αύξησης του πληθυσμού, η ανάγκη για περισσότερο νερό αυξήθηκε και μέσα από έγγραφα που σώζονται, οι χωριανοί αποφασίζουν να φέρουν νερό από Έλληνο στην Όξω Βρύση καθώς και την Απάνω Βρύση. Τα Βορειόχωρα ήταν τα πρώτα που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων το 1822. Γιαυτό και η οργή των βαρβάρων ήταν μεγάλη εναντίον τους. Το 1827 πέντε χρόνια μετά τη σφαγή τα Λεπτόποδα είχαν μόνο 22 ψυχές.